وقتی وارد کارگاه ساختمانی می شی نگاههای سنگین را حس می کنی، پچ پچ هایی شروع می شه، باز این مهندس ناظر سروکلش پیدا شد، الآن شروع میکنه به ایراد گرفتن ...

کارفرما شروع به غرغر کردن میکنه، آقای مهندس، کار خیلی سنگین درومده هزینه هامون حسابی بالا رفته مگه میخوایم نیروگاه اتمی بسازیم و شروع میکنه به ارائه راهکارهای به خیال خودش تخصصی برای کاهش هزینه ها مانند همان نسخه هایی که وقتی اِبراز درد یا بیماری میکنی از طرف اطرافیان به سویت سرازیر میشود.

شروع میکنی به تذکر در مورد جاهایی که کار ایراد داره و جملاتی نظیر اینهارو میشنوی:

ای بابا آقای مهندس ما خودمون بیست ساله اینکاره ایم ...

بیا شما بهتر بلدی خودت انجام بده ...

ای بابا اینا سوسولبازیه و ...

خیلی از آنهایی که کار می کنند قوانین و دستورالعملهای مربوط به کار خود را نمیدانند و خوب لابد برای آنها اهمیتی هم ندارد حتما با خود می گویند ماکه پولمان را میگیریم اتفاقی هم بیافتد ناظر مقصر است کارهم که تایید نشود آنهم مشکل کارفرماست ...

گاهی فکر میکنم قانون نظام مهندسی را برای این نوشتند که اگر فاجعه ای رخ داد بتوانند شخصی را به عنوان مقصر معرفی کنند .

زلزله رودبار و منجبل آمد و نظام مهندسی و مقررات ملی برای جلوگیری از چنین فجایعی شکل گرفت ولی درست نشد چون زلزله بم هم فاجعه بار بود؛ قوانین، سختگیرانه تر شد، مجری ذیصلاح و مدرک مهارت فنی و چه و چه ....

بازهم درست نشد چون زلزله اخیر هم فاجعه بار بود حتی برای ساختمانهایی که متولیان آن خود، واضع قوانین بودند.

براستی چرا اینچنین است؟ چرا همه این زحمات مثل آب در هاون کوبیدن است؟

علیرغم اشتیاقی که در گذشته نشان می دادم مدتی است دیگر علاقه ای به شرکت در بحثهای مختلف مربوط به اصلاح وضعیت ساخت و ساز ندارم، به این نتیجه رسیدم که این درخت، ریشه ای بیمار دارد و ما سالهاست که به شاخ و برگش وَر میرویم تا درستش کنیم.

اگر آموزش و پرورش یَتیم ما روزی پدری حامی و قدرتمند پیدا کند و از این وضع فلاکتبار بیرون بیاید و خروجیهای آن همگی مانند یک مهندس ناظر خوب بتوانند عادلانه در هرجا و در هرکاری که به آنها سپرده شده ناظر کارهای خود باشند خیلی از مشکلات را پشت سر خواهیم گذاشت.

دوازده سال از بهترین زمان تربیتی عمر فرزندانمان در اختیار این آموزش و پرورش است و نهایتا می بینی که اکثر مردم ما هنوز رد شدن ساده از خیابان را بلد نیستند، ابتدایی ترین رفتارهای اجتماعی و حقوقی که باید رعایت کنند را نمی دانند و این نشانه یک آموزش و پرورش شکست خورده است .....       

بخشی از نوشته س.ک.کامرانزاد